هر روز خودرا بدار بقا نزدیکتر یافتم ،دلم از دست بشد همه گفته ها کردارها ونیتهای خویش را به هیچ انگاشتم دل به مودت ومحبت توکل بتو سپردم ،قدر عهد وفای تورا شناختم ،بارسعی وعمل به هیچ رسیدم همه چیز را در بخشش احسان فضل تودیدم اشک باریدم که در اشکم یقین دور از،چشم اغیار در خلوت سرای دل از هرچه غیر توست بگسستم در خانه تنهای انس با تو نشستم دیوار غرور منیت را شکستم ،از دروغ ریا وربا حب وبخل انتقام کینه بدخواهی دوری گزیدم ،واین که من نبودم ،تنها جواز مهر تو بود دردستم که بی تو مرا نوایی وغیر تو هیچ دلشگایی ،منتهای آمالی نیست،ومن گرفتار اعمال پس مهر توداده به من پروبال مرادلحظه ای ای معبود مت بحال خود وامگذار 

صدیقه اژه ای        مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی